ขโมยครั้งเดียวก็พอ
กลางดึก ท่าสืออูได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังอยู่ในห้อง จึงร้องถาม ขึ้นมาว่า “สว่างแล้วรึ”
ชายแปลกหน้าตอบว่า “ยัง เพิ่งจะเที่ยงคืน”
ท่านสืออูคิดในใจว่า ชายแปลกหน้าคนนี้แปลกมาก สามารถเดินในความมืดมิดของค่ำคืน อาจจะเป็นยอดฝีมือ หรือไม่ก็พระอรหันต์คิดเช่นนี้แล้วจึงร้องถามไปว่า
ท่านสืออู “เจ้าเป็นใครกันแน่”
หัวขโมย “หัวขโมย”
ท่านสืออู “อ้อ...ขโมยดอกหรือ เจ้าขโมยมากี่ครั้งแล้ว”
หัวขโมย “นับครั้งไม่ถ้วน”
ท่านสืออู “ทุกครั้งที่ขโมย มีความสุขได้นานเท่าไหร่”
หัวขโมย “ต้องแล้วแต่มูลค่าของของที่ขโมยมาได้”
ท่านสืออู “ครั้งที่มีความสุขที่สุด สุขได้นานแค่ไหน”
หัวขโมย “ก็ไม่กี่วัน หลังจากนั้นก็ไม่มีความสุขอีกแล้ว”
ท่านสืออู “ที่แท้ก็โจรกระจอก ทำไมไม่ขโมยเยอะๆ ครั้งใหญ่ๆ สักครั้งล่ะ”
หัวขโมย “ที่แท้ก็พวกเดียวกันดอกหรือ เจ้าขโมยมากี่ครั้งแล้ว”
ท่านสืออู “ครั้งเดียว”
หัวขโมย “แค่ครั้งเดียวดอกหรือ”
ท่านสืออู “ใช่ แค่ครั้งเดียว แต่มีความสุขเสพไม่สิ้นทั้งชีวิต”
หัวขโมย “เจ้าขโมยอะไรมา สอนข้าได้ไหม”
ไอ้นี่ไง เจ้ารู้จักไหม” ท่านสืออูชี้ไปที่หัวสมองของตนเอง แล้วพูดต่อไปว่า “ในนี้มีขุมทรัพย์สมบัติอันล้ำค่า เจ้าอุทิศชีวิตให้กับไอ้เจ้านี่แล้วเจ้าจะได้ปัญญากับสัจธรรม เป็นของวิเศษที่ใช้ไปชั่วชีวิตก็ไม่หมดไม่สิ้น แบบนี้ เข้าใจยัง”
หัวขโมย “คล้ายๆ จะเข้าใจ แต่ก็คล้ายๆกับว่าไม่เข้าใจ”
ต่อมา หัวขโมยคนนี้ก็กลายเป็นศิษย์ของท่านสืออู บวชเป็นพระเซนชั่วชีวิต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น