ใกล้พระพุทธเจ้า เข้าไปแล้ว นักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้ไปเยี่ยมอาจารย์แห่งนิกายเซนแห่งหนึ่ง ชื่อว่า กาซาน เพราะนิสิตคนนั้นเขาแตกฉานในการศึกษา เขาจึงถามอาจารย์กาซานว่า เคยอ่านคริสเตียนไบเบิลไหม. ท่านอาจารย์กาซานซึ่งเป็นพระเถื่อน อย่างพระสมถะนี้ จะเคยอ่านไบเบิลได้อย่างไร จึงตอบว่า เปล่า ช่วยอ่านให้ฉันฟังที. นิสิตคนนั้นก็อ่านคัมภีร์ไบเบิล ตอน Sain Mathew ไปตามลำดับ จนถึงประโยคที่ว่า ไม่ต้องห่วงอนาคต คือไม่ต้องหวังวันพรุ่งนี้ วันพรุ่งนี้มันจะเลี้ยงตัวมันเองได้ แม้แต่นกกระจอกก็ไม่อดตายทำนองนี้. ท่านอาจารย์กาซานก็บอกว่า ใครที่พูดประโยคนี้ได้ ฉันคิดว่าเป็นผู้รู้แจ้งคนหนึ่งทีเดียว คือเป็น An Enlighted One คนหนึ่งทีเดียว แต่นิสิตคนนั้นก็ยังไม่หยุดอ่าน คงอ่านต่อไป มีความว่า “ขอเถิดแล้วจะได้ จงแสวงหาเถิดแล้วจะพบ จงเคาะเข้าเถอะแล้วมันจะเปิดออก. เพราะว่าใครก็ตามที่ขอแล้วจะต้องได้รับ ใครก็ตามที่แสวงหาแล้วย่อมได้พบ และใครก็ตามที่เคาะเข้าแล้ว ประตูก็จะเปิดออกมา” พอถึงตอนนี้อาจารย์กาซานก็ว่า แหมวิเศษที่สุด ใครที่กล่าวอย่างนี้ก็ใกล้พระพุทธเจ้าเข้าไปแล้ว. นิทานเรื่องนี้สอนว่า ถ้ารู้ธรรมะจริง จะไม่เห็นว่ามีลัทธิคริสเตียน หรือพุทธ หรืออะไรอื่นๆ ในจิตใตของผู้ที่รู้ธรมมะจริง จะไม่รู็สึกว่า มีคริสต์ มีพุทธ มีอิสลาม มีฮินดู มีอะไร เพราะไม่ได้ฟังชื่อเสียงเหล่านั้น ไม่ต้องมีนิกายอะไร ครูบาอาจารย์สำนักไหน คัมภีร์อะไร อ้างหลักฐานชนิดไหน ไม่มีจิตใจหรือความรู้สึกที่ค้านหรือรับฟังถ้อยคำเหล่านั้น จะฟังแต่เนื้อหาของธรรมะนั้น และก็เนื้อหาของธรรมะสูง ก็รู้ได้ว่ามันเป็นอย่างไร สูง ต่ำ ก็รู้ว่า สูง ต่ำ. อย่างที่ว่า เคาะเข้าเถอะจะเปิดออกมานี้ มันเหมือนอย่างที่เราพูดว่า ถ้าปฏิบัติให้ถูก มันก็จะง่ายๆ ที่สุดในการที่จะบรรลุนิพพาน. เดี๋ยวนี้ไปนอนหลับสบายกันเสียหมด ทั้งพระทั้งฆราวาสก็ได้ ไม่มีใครเคาะ ไม่มีใครแสวงหา ขวนขวายนั่นเอง. ถ้าฟังแต่เนื้อหาธรรมะแล้ว ไม่มีคริสเตียน ไม่มีพุทธ ไม่มีเซน ไม่มีเถรวาท อย่างนี้ ไม่มีอาการที่จะเป็นเขาเป็นเราเลย จิตมันว่างเสียเรื่อย มันจึงไม่มีฝ่ายหนึ่งก็ไม่ได้ มีเราอีกฝ่ายหนึ่งก็ไม่ได้ ฉะนั้น การกระทบกันระหว่างเขากับเราไม่อาจจะเกิด อย่าได้ชิงชังว่าคนนั้นคนนี้เป็นฝ่ายอื่น ก็จะต้องเป็นศัตรูเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ขึ้นมาทีเดียว ถ้าถืออย่างนี้ก็แปลว่าไม่รู้ธรรมะยิ่งเป็นครูบาอาจารย์ด้วยแล้ว ไม่ควรจะไปรู้สึกทำนองนั้นเป็นอันขาด.

ใกล้พระพุทธเจ้า เข้าไปแล้ว

นักศึกษาในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้ไปเยี่ยมอาจารย์แห่งนิกายเซนแห่งหนึ่ง ชื่อว่า กาซาน เพราะนิสิตคนนั้นเขาแตกฉานในการศึกษา เขาจึงถามอาจารย์กาซานว่า เคยอ่านคริสเตียนไบเบิลไหม. ท่านอาจารย์กาซานซึ่งเป็นพระเถื่อน อย่างพระสมถะนี้ จะเคยอ่านไบเบิลได้อย่างไร จึงตอบว่า เปล่า ช่วยอ่านให้ฉันฟังที.

นิสิตคนนั้นก็อ่านคัมภีร์ไบเบิล ตอน Sain Mathew ไปตามลำดับ จนถึงประโยคที่ว่า ไม่ต้องห่วงอนาคต คือไม่ต้องหวังวันพรุ่งนี้ วันพรุ่งนี้มันจะเลี้ยงตัวมันเองได้ แม้แต่นกกระจอกก็ไม่อดตายทำนองนี้.
ท่านอาจารย์กาซานก็บอกว่า ใครที่พูดประโยคนี้ได้ ฉันคิดว่าเป็นผู้รู้แจ้งคนหนึ่งทีเดียว คือเป็น An Enlighted One คนหนึ่งทีเดียว แต่นิสิตคนนั้นก็ยังไม่หยุดอ่าน คงอ่านต่อไป มีความว่า

“ขอเถิดแล้วจะได้ จงแสวงหาเถิดแล้วจะพบ จงเคาะเข้าเถอะแล้วมันจะเปิดออก. เพราะว่าใครก็ตามที่ขอแล้วจะต้องได้รับ ใครก็ตามที่แสวงหาแล้วย่อมได้พบ และใครก็ตามที่เคาะเข้าแล้ว ประตูก็จะเปิดออกมา”

พอถึงตอนนี้อาจารย์กาซานก็ว่า แหมวิเศษที่สุด ใครที่กล่าวอย่างนี้ก็ใกล้พระพุทธเจ้าเข้าไปแล้ว.

นิทานเรื่องนี้สอนว่า ถ้ารู้ธรรมะจริง จะไม่เห็นว่ามีลัทธิคริสเตียน หรือพุทธ หรืออะไรอื่นๆ ในจิตใตของผู้ที่รู้ธรมมะจริง จะไม่รู็สึกว่า มีคริสต์ มีพุทธ มีอิสลาม มีฮินดู มีอะไร เพราะไม่ได้ฟังชื่อเสียงเหล่านั้น ไม่ต้องมีนิกายอะไร ครูบาอาจารย์สำนักไหน คัมภีร์อะไร อ้างหลักฐานชนิดไหน ไม่มีจิตใจหรือความรู้สึกที่ค้านหรือรับฟังถ้อยคำเหล่านั้น จะฟังแต่เนื้อหาของธรรมะนั้น และก็เนื้อหาของธรรมะสูง ก็รู้ได้ว่ามันเป็นอย่างไร สูง ต่ำ ก็รู้ว่า สูง ต่ำ.

อย่างที่ว่า เคาะเข้าเถอะจะเปิดออกมานี้  มันเหมือนอย่างที่เราพูดว่า ถ้าปฏิบัติให้ถูก มันก็จะง่ายๆ ที่สุดในการที่จะบรรลุนิพพาน. เดี๋ยวนี้ไปนอนหลับสบายกันเสียหมด ทั้งพระทั้งฆราวาสก็ได้ ไม่มีใครเคาะ ไม่มีใครแสวงหา ขวนขวายนั่นเอง. ถ้าฟังแต่เนื้อหาธรรมะแล้ว ไม่มีคริสเตียน ไม่มีพุทธ ไม่มีเซน ไม่มีเถรวาท อย่างนี้ ไม่มีอาการที่จะเป็นเขาเป็นเราเลย จิตมันว่างเสียเรื่อย มันจึงไม่มีฝ่ายหนึ่งก็ไม่ได้ มีเราอีกฝ่ายหนึ่งก็ไม่ได้ ฉะนั้น การกระทบกันระหว่างเขากับเราไม่อาจจะเกิด อย่าได้ชิงชังว่าคนนั้นคนนี้เป็นฝ่ายอื่น ก็จะต้องเป็นศัตรูเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ขึ้นมาทีเดียว ถ้าถืออย่างนี้ก็แปลว่าไม่รู้ธรรมะยิ่งเป็นครูบาอาจารย์ด้วยแล้ว ไม่ควรจะไปรู้สึกทำนองนั้นเป็นอันขาด.