ตรรกะแห่งความเปล่าประโยชน์ มีเรื่องเล่าว่า ครั้งหนึ่งชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังนั่งสบายๆ ไร้กังวลเหมือนว่าปล่อยชีวิตให้หมดไปทุกวินาทีอย่างไร้ค่าที่ยังหนุ่มแน่นแท้ๆ ขณะนั้นมีอาจารย์เซนผู้หนึ่งผ่านมาพอดีจึงรู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของหนุ่มผู้นี้จึงเอ่ยถามว่า “ว่าอย่างไรพ่อหนุ่ม วันนี้อากาศดีจริงๆ เจ้าว่าไหม ช่วงเวลาดีเช่นนี้ไยเจ้ามานั่งทำตัวเปล่าประโยชน์ ไม่คิดทำสิ่งใดให้เกิดในวันเวลาดีๆ อย่างนี้เลยหรือ?” ชายหนุ่มได้ยินก็ถอนหายใจยาวๆ เหมือนว่าเบื่อหน่าอย่างเต็มแก่พร้อมทั้งตอบกลับมาว่า “สิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ล้วนไม่ใช่ของข้าสักอย่างคงมีเพียงร่างกายนี้เท่านั้นกระมั้งที่เป็นของข้า แล้วอย่างนี้จำเป็นด้วยหรือที่ต้องดิ้นรนให้เปลืองแรงเพื่อสิ่งที่ไม่ใช่ของข้า?” อาจารย์เซนจึงถามต่อว่า “บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหนเล่า?” ชายหนุ่มตอบ “ข้าไม่มีบ้านหรอก มีไปก็เป็นภาระเปล่า สู้ไม่มีเสียยังดีกว่า” อาจารย์ถามต่อ “แล้วคนรักของเจ้าเล่า?” ชายหนุ่มตอบอีกครั้ง “คนรักข้าก็ไม่มี มีไปพอหมดรักก็เกลียดกัน สู้ไม่มีเสียแต่แรกยังดีเสียกว่าอีก” อาจารย์ยังถามไม่เลิก “เพื่อนสนิทมิตรสหายเจ้าก็ไม่มีหรือ?” ชายหนุ่มตอบกลับอีกครั้ง “ข้าก็ไม่มีอีกเช่นกัน มีเพื่อนก็ต้องเสียเพื่อนในสักวัน สู้ไม่มีเสียดีกว่า” อาจารย์ถามด้วยความสงสัยอีกว่า “แล้วไม่คิดทำงานหาเงินบ้างเลยหรือ?” ชายหนุ่มตอบแย้งอีกครั้ง “เงินทองได้มาก็ต้องจ่ายออกไป ไม่ได้มีประโยชน์อันใด เป็นเรื่องสิ้นเปลืองเปล่าๆ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องทำเสียแต่ต้นดีกว่า” “มันเป็นเช่นนั้นหรือ” อาจารย์เซนเข้าใจดีมากขึ้น จึงกล่าวต่อไปอีกว่า “เอาอย่างงี้ เดี๋ยวข้าจะหาเชือกให้สักเส้นก็แล้วกัน” “ท่านจะเอาเชือกมาให้ข้าทำไมกัน?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย “ก็ให้เจ้าผูกคอตายไปเสียเลยอย่างไงล่ะ” อาจารย์เซนไขข้อสงสัย ชายหนุ่มถามด้วยความขุ่นเคืองว่า “ท่านต้องการให้ข้าตายอย่างงั้นหรือ?” อาจารย์เซนจึงอธิบายให้หายสงสัยว่า “มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ?” หากว่ากันตามตรรกะความคิดของเจ้า ทุกคนต้องตายในท้ายที่สุดอยู่แล้วนี่ เมื่อเป็นเช่นนั้นชีวิตในปัจจุบันนี้ย่อมเปล่าประโยชน์ เมื่อเปล่าประโยชน์ ทำไมไม่ตายเสียแต่ตอนนี้เลยเล่า?” ในชีวิตย่อมไม่มีสิ่งใดที่ไร้ประโยชน์ หากจะมีคงมีเพียงการไม่ทำสิ่งใดเลยเท่านั้นเอง

ตรรกะแห่งความเปล่าประโยชน์

มีเรื่องเล่าว่า ครั้งหนึ่งชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังนั่งสบายๆ ไร้กังวลเหมือนว่าปล่อยชีวิตให้หมดไปทุกวินาทีอย่างไร้ค่าที่ยังหนุ่มแน่นแท้ๆ ขณะนั้นมีอาจารย์เซนผู้หนึ่งผ่านมาพอดีจึงรู้สึกประหลาดใจกับการกระทำของหนุ่มผู้นี้จึงเอ่ยถามว่า

“ว่าอย่างไรพ่อหนุ่ม วันนี้อากาศดีจริงๆ เจ้าว่าไหม ช่วงเวลาดีเช่นนี้ไยเจ้ามานั่งทำตัวเปล่าประโยชน์ ไม่คิดทำสิ่งใดให้เกิดในวันเวลาดีๆ อย่างนี้เลยหรือ?”
ชายหนุ่มได้ยินก็ถอนหายใจยาวๆ เหมือนว่าเบื่อหน่าอย่างเต็มแก่พร้อมทั้งตอบกลับมาว่า “สิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ล้วนไม่ใช่ของข้าสักอย่างคงมีเพียงร่างกายนี้เท่านั้นกระมั้งที่เป็นของข้า แล้วอย่างนี้จำเป็นด้วยหรือที่ต้องดิ้นรนให้เปลืองแรงเพื่อสิ่งที่ไม่ใช่ของข้า?”
อาจารย์เซนจึงถามต่อว่า “บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหนเล่า?”
ชายหนุ่มตอบ “ข้าไม่มีบ้านหรอก มีไปก็เป็นภาระเปล่า สู้ไม่มีเสียยังดีกว่า”
อาจารย์ถามต่อ “แล้วคนรักของเจ้าเล่า?”
ชายหนุ่มตอบอีกครั้ง “คนรักข้าก็ไม่มี มีไปพอหมดรักก็เกลียดกัน สู้ไม่มีเสียแต่แรกยังดีเสียกว่าอีก”
อาจารย์ยังถามไม่เลิก “เพื่อนสนิทมิตรสหายเจ้าก็ไม่มีหรือ?”
ชายหนุ่มตอบกลับอีกครั้ง “ข้าก็ไม่มีอีกเช่นกัน มีเพื่อนก็ต้องเสียเพื่อนในสักวัน สู้ไม่มีเสียดีกว่า”
อาจารย์ถามด้วยความสงสัยอีกว่า “แล้วไม่คิดทำงานหาเงินบ้างเลยหรือ?”
ชายหนุ่มตอบแย้งอีกครั้ง “เงินทองได้มาก็ต้องจ่ายออกไป ไม่ได้มีประโยชน์อันใด เป็นเรื่องสิ้นเปลืองเปล่าๆ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องทำเสียแต่ต้นดีกว่า”

“มันเป็นเช่นนั้นหรือ” อาจารย์เซนเข้าใจดีมากขึ้น จึงกล่าวต่อไปอีกว่า
“เอาอย่างงี้ เดี๋ยวข้าจะหาเชือกให้สักเส้นก็แล้วกัน”
“ท่านจะเอาเชือกมาให้ข้าทำไมกัน?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
“ก็ให้เจ้าผูกคอตายไปเสียเลยอย่างไงล่ะ” อาจารย์เซนไขข้อสงสัย
ชายหนุ่มถามด้วยความขุ่นเคืองว่า “ท่านต้องการให้ข้าตายอย่างงั้นหรือ?”
อาจารย์เซนจึงอธิบายให้หายสงสัยว่า “มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ?” หากว่ากันตามตรรกะความคิดของเจ้า ทุกคนต้องตายในท้ายที่สุดอยู่แล้วนี่ เมื่อเป็นเช่นนั้นชีวิตในปัจจุบันนี้ย่อมเปล่าประโยชน์ เมื่อเปล่าประโยชน์ ทำไมไม่ตายเสียแต่ตอนนี้เลยเล่า?”

ในชีวิตย่อมไม่มีสิ่งใดที่ไร้ประโยชน์ หากจะมีคงมีเพียงการไม่ทำสิ่งใดเลยเท่านั้นเอง